Iedereen zegt: “Jij leeft het leven”
Maar wat is het leven? En waarom doet niet iedereen dit dan als dit het leven is?
Ik ben nu zo’n 5 weken onderweg met mijn camper en ik ben elke dag dankbaar dat ik dit mag meemaken.
Begrijpen doe ik het niet. Wat is het dat ik dit kan en mag doen? Terwijl ik me af en toe zo’n nietsnut voel?
Hoe is het zo gekomen dat ik mijn leven heb omgegooid en in een camper ben gaan wonen? Daar gaat deze blog over.
Het leven
Heel anders dan dan deze twee woorden is het niet: “Het leven”.
Misschien herinner je je mijn midlife crisis blog nog? https://jannekedeboer.nl/midlife-crisis/
We zijn meer dan een dik jaar verder en in de tussentijd is er veel gebeurd. Denk aan vooral veel persoonlijke groei, maar ook grote inzichten (alleen het afgelopen jaar kan ik al een boek mee vullen).
Ik ben door diepe dalen, rouwprocessen, verdriet, depressie en nog veel meer gegaan.
Afgelopen januari bereikte ik het allerdiepste punt. Ik trok het niet meer, ik kon niet meer op mijn benen staan.
Ik moest weg, ik moest weg uit de omgeving waar ik was en alles in mij zei ik moet de natuur in.
De helende kracht van de natuur
De natuur heeft mij geheeld.
Hals overkop had ik al mijn spullen bij elkaar gepakt en ben ik in de winter voor 2 weken in een huisje gaan zitten midden op het platteland van Frankrijk. Wat een verademing was dit. En ook weer een realisatie. Hé, ik kan dit ook nog.
Ik had er namelijk best wel tegenop gezien.
En het was niet eens zo eng als dat ik dacht dat het was. Er kwamen ’s nachts ook geen mannen met kettingzagen langs ;-). En binnen liepen er ook geen muizen of spinnen.
Ik kwam helemaal bij. Mijn lichaam en geest kregen ruimte en rust. Ineens had ik veel meer focus, was mijn werk veel sneller klaar dan thuis en ik had zeeën van tijd over. Ik deed daar drie uur yoga per dag en wandelende meer dan 15.000 stappen per dag.
Ik at weer goed en regelmatig. In plaats van 1 per dag (dat is mijn pijnpunt en probleem, ik hou niet zo van eten en vergeet ook om te eten) naar 3 keer per dag en ik kookte weer.
Ik was mijzelf aan het helen en aan het genezen in de natuur.
Verbondenheid met de natuur is iets wat diep in ons geworteld zit. Wanneer we de prachtige elementen van de natuur ervaren - de majestueuze bomen, kleurrijke bloemen, kabbelend water en speelse dieren - ontstaat er een gevoel van harmonie en eenheid. Het is alsof we een puzzelstukje vinden dat perfect in ons past. Dit gevoel van verbondenheid heeft een magische kracht om ons welzijn en geluk te bevorderen. Het herinnert ons eraan dat we deel uitmaken van iets groters, iets buitengewoons. Het voedt onze ziel en brengt een diepe vreugde die moeilijk in woorden te vatten is. Het is alsof de natuur een spiegel is die ons herinnert aan onze eigen natuurlijke essentie en ons uitnodigt om volledig tot bloei te komen.
Helaas kon ik er niet langer blijven, het internet deed het er niet meer. En in mijn Frans kan ik nog net iets bestellen, maar internet regelen en een techneut, dat dus niet. Dus hals overkop werd de auto weer volgeladen, en trapte ik met mijn rechtervoet hard op het gas weer terug naar Nederland.
Bij aankomt in Den Haag bekroop meteen weer een naar gevoel in mijn keel en buik. Maar veel kon ik er niet mee doen. Dit is nu eenmaal waar ik woon en leef.
De dagen en weekenden verstreken. Ik stond op en werkte, wandelde, deed yoga en in de weekenden was ik de hort op. En zo weer van voren af aan.
Een zombie met een depressie
Ik was een zombie die met een depressie rond liep. Gelukkig heb ik mijn werk waar ik veel energie uithaal. Maar na elke werkdag sloot ik mijn laptop en voelde ik mij leeg, een nietsnut, nutteloos. Wat deed ik nou?
Wat was het doel van het leven?
Ik leef het leven, ik heb een mooi bedrijf, ik heb mijn inkomsten, een huis, een auto. En zeeën van tijd en vrijheid. Ik kan alles doen wat ik wil, ik zit nergens aan vast. Ik heb geen man (niet dat dat iets moet zijn waardoor je geen vrijheid hebt) en ik heb geen kinderen (ook dat hoeft niet je vrijheid te belemmeren, maar dat is een heel ander verhaal).
Mensen om mij heen zeggen dan wel eens: “zo fijn en gaaf jij hebt vrijheid, jij kan het leven leven”. Zo ook mijn zwager die haast met jaloezie mijn leven uit vroeg, hoe ik leefde, wat ik deed, waar ik heen ging, hoe het is om vrijgezel te zijn, of ik date, hoe zijn mijn reisjes etc.
Vrijheid hebben is een raar goed, ik kan alles doen wat ik wil. Maar wat doe je ermee en wil ik dit dan ook echt? Mijn wens en droom was altijd een gezin. Okay, dat is niet helemaal gelukt. Dus wat moet je dan als je op de top van de berg staat en ziet dat dat er niet is, maar wel heel veel andere mogelijkheden (waarvan je niet eens wist dat die er waren of dat je die wil).
Ik was aan het wegrennen van mijzelf, mijn gedachtes, mijn beren op de weg die ik niet onder ogen wilde komen. Echt niet.
Één ding was heel erg duidelijk, ik was absoluut niet gelukkig thuis in mijn huisje. Ik begreep er niks van, ik had een super leuk huisje, helemaal ingericht op zijn Janneke’s, iets wat ik altijd al wilde. Maar er was in dat huis te veel gebeurd, 2 relaties die verbroken waren, miskramen en weet ik het allemaal niet wat nog meer.
Ik had vorig jaar toch al mijn leven een andere draai gegeven. Waarom lukte het mij dan nog steeds niet om de blijdschap van het leven in mijn lijf te voelen?
Ik voelde mij dood van binnen
Niks kwam binnen en ik wilde het liefst in het extremen stappen om iets te kunnen gaan voelen.
Mijn droomreis naar de Juicy Oases in Portugal heeft de start gemarkeerd van een verandering. Twee weken sappen, huilen, denken, wandelen, sporten deed mij zooooo goed. Ergens weet ik dat ik in de natuur moet zijn. ik gedeide na 2 weken weer helemaal goed.
Toen kwam ik weer thuis en zakte ik weer helemaal in, de vier muren kwamen op mij af. Ik zat weer elke dag opgesloten in mijn huis. En ik ging maar door en door.
Ik zag geen oplossing, ik wist niet wat ik moest doen, verhuizen? Waar heen, welke stad, welk land en dan? Dan zit ik weer tussen vier muren en mijzelf heb ik bij mij dus de emotionele problemen blijven er ook nog.
Ik was letterlijk opgebrand en moe. Emotioneel overbelast en gestresst. We wisten (ik en mijn vrienden) ik moest weg maar hoe?
Totdat ik met pasen keihard bij mijn nekvel werd gegrepen (denk wel van bovenaf ). Ik werd zo het ziekenhuis ingegooid met zo’n pijn in mijn lijf, zo’n pijn, ik dacht dat ik gillend gek werd.
Misschien weet je dit niet, maar 5 jaar geleden heb ik mijn galblaas verloren. Dus ik dacht al dat ik wist wat veel pijn was, maar dit was weer een heel nieuw niveau.
De artsen dachten dat dit weer zo’n aanval was, morfine shot 1, hielp niet, half uur later weer een shot, hielp ook niks. Ik heb het ziekenhuis bij elkaar gekrijst van de pijn. Pas na shot 7 (of zo iets, ik weet het niet meer, was aardig bedwelmd van de drugs) zakte de pijn.
Een maagzweer door de stress
Ik bleek een maagzweer te hebben. Oorzaken: roken, drinken, ongezond eten (nou ik eet niet echt veel, maar nee, ik zat niet in deze categorieën) en stress. Toen riep mijn neef (die was mee): “JA, STOP MAAR, dat is het”.
Ik heb 3 weken met morfine in bed gelegen, de pijn bleef aan. Verschrikkelijk. Gelukkig wist ik wel wat het was en wat ik zelf kon doen. Maar alles wat ik deed was The body ondersteunen en proberen te genezen. Maar mijn Mind kreeg niet wat hij wilde.
Mijn bestie belde mij en het enige wat zij zei was: “jij moet weg, weg daar, jij moet weg en snel”. Het enige wat mijn eigen super orthomoleculaire behandelaar (want ik behandel nooit mijzelf) zei: “jij moet weg, we kunnen er goedjes in blijven gooien maar jij weet ook dit is niet de oplossing”.
Okay, allemaal leuk en aardig en dit wisten we al maar hoe dan? Ik heb drie weken naar mijn plafond liggen staren en tussendoor mijn praktijk draaiende gehouden. En elke keer zocht ik naar oplossingen. Maar ik zag ze nog niet.
Een longontsteking en de Germaanse Geneeskunde
Ik heb mij toen aangemeld voor huizenruil, ik ben direct na mijn ziektebed in verschillende steden gaan proef wonen in NL, Utrecht, Leiden, en Haarlem. Haarlem werd het, wat een gave leuke stad. De derde week uit bed kreeg ik een longontsteking, hoe kan je het bedenken? In de Germaanse geneeskunde staat dit voor dat je niet uitspreekt wat je wilt en dat je niet doet wat je hoort te doen. Okay, mijn werk vind ik top maar de rest blagghhhhh.
De week na Haarlem ging ik wandelen met een goede vriendin op de Markerwadden (echt een aanrader), en ik vertel haar het hele verhaal. Ik zei: “ik moet weg en snel, hoe of wat weet ik niet, misschien met de auto met een tent, of in elke stad in Europa een huis huren maar dan zit ik weer in een huis, of huizenruilen, mijn huis verhuren, of een camper maar wat dan”.
En toen herinnerde ik mij en hoorde ik mezelf zeggen: “een vriend van mij heeft een camper misschien mag ik die wel lenen”. Waarop mijn vriendin het uitriep: “Ja; app hem NU!, nee NU doen”.
Aan het einde van de dag had ik een camper gekocht. Met nog geen idee of plan of wat dan ook.
Dat zelfde weekend heb ik mijn huis helemaal geschilderd (let op met een longontsteking!). Jeetje, wat duurt die ellende lang zeg, sorry, even side note). Binnen 3 dagen was mijn huis verhuurd. Ik heb de camper geschilderd en ingericht. Toen moest ik voor mijn andere appartement ook nog even een nieuwe huurder zoeken, okay, kan er ook nog wel bij. Die had ik ook binnen een dag verhuurd (ik geloof dat ik erg leuke huizen heb). Dus ik moest van aankoop van de camper tot vertrek met de camper binnen twee weken mijn huis uit inclusief longontsteking, schilderen, klanten helpen en huurders zoeken.
Dat dit allemaal is gelukt was voor mij ook een teken dat ik de goede dingen aan het doen was en het universum mij een handje aan het helpen was.
Het ging allemaal zo snel, ik had niet eens tijd om na te denken (en dat is maar goed ook, anders was ik nooit weg gegaan, want de grote wijde wereld is zo eng dat wil je niet weten). En als er eentje een angsthaas is ben ik het wel. Ik ben bang voor alle dieren en overal lopen er enge mannen met kettingzagen. Maar hé, als ik 2 weken alleen in de middle of nowhere kon slapen in Frankrijk dan moet ik dit ook kunnen. En als ik 1 ding mega makkelijk vind is het wel alleen zijn, dus dat was geen probleem (ik ontloop juist mensen, oepsss, heerlijk alleen zijn).
Geen plan en wel angst voor het onbekende
Afijn, ik had geen plan, welk land geen idee, Scandinavische landen leek mij fantastisch maar DOODENG. Daar ging ik echt niet alleen heen. Dat doe ik echt niet, ken het land niet, weet er niks van. Geen haar op mijn hoofd dat ik daar alleen heen ga.
De vriend van de camper, had een vriend die een reismaatje zocht en die ging naar Zweden. Dat was mijn teken, het had zo moeten zijn.
Toen had ik een plan en ging ik ineens naar zo’n land wat ik niet kende en misschien ging ik ook nog wel naar Noorwegen. Pffffff het hoge Noorden, dat is zo ver weg voor mij dat ik er met mijn gedachtes niet eens bij kan dat ik daarnaar toe ga en vooral naar toe durf te gaan!
Afijn heel lang verhaal kort: na drie dagen met mijn reisgenoot te hebben gereisd was het verschrikkelijk en gingen we uit elkaar. Zat ik daar in dat Zweden een Scandinavisch groot land waar ik niks van weet en doodsbang voor ben. Ik heb mij vijf dagen opgesloten op een camping en elke dag flink zitten janken. Ik was natuurlijk ook aan het bijkomen van alle stappen die ik de afgelopen weken heb gezet. WTF ben ik aan het doen, waarom doe ik dit, en ook waarom ben ik het waard om dit te doen? Iedereen zegt dat ik het leven leef. NOU WELK leven? Ik begreep er niks van.
Ik voelde mij een nietsnut, was dit nu wat ik bereikt had in mijn leven? Een camper, giga veel vrijheid waarvan ik niet wist wat ik ermee moest doen.
Na, vijf dagen was ik het zat, Zweden was niks voor mij. Ik ga naar huis of ik rij naar Noorwegen. Vrienden van mij waren daar al geweest en zeiden: “Jan, dat is jouw land, daar moet je heen”.
In mijn eentje verder
Elke dag, elke minuut dat ik rij, verwijder ik mij steeds verder en verder van Nederland. Elke dorpje verder naar het Noorden vind ik doodeng. Want ik heb geen idee hoe het land eruit ziet in het noorden en hoe ik mij ga redden in de ongerepte natuur. En natuurlijk ook angst voor wat mij dat gaat brengen.
Met al mijn angsten in mijn laarzen, ga ik door, ik laat mij niet leiden door mijn angsten. Ik ga zo noordelijk als ik maar kan misschien wel naar de Noordkaap, wie zal het zeggen.
Na de eerste stops in Noorwegen begin ik me steeds comfortabeler te voelen.
Ik heb werkelijk waar nog nooit zo’n lief en aardig land meegemaakt als Noorwegen en hun inwoners.
Elke dag voel ik het sterker. Ik voel mij goed, fijn, ik voel mij thuis.
En elke dag nemen de angsten af. Alleen reizen is helemaal prima, wild slapen geen enkel probleem.
Ik help mijn klanten met de wifi die ik kan vinden, ik doe yoga bij de prachtige meren, ik hike door de geweldige natuur, ik voel me nietig en ook zo dankbaar bij de geweldige zonsondergangen en de prachtige bergen.
De natuur is mij aan het helen
… elke dag een beetje meer.
Ik kan je vertellen, ik heb nog nooit zoveel gehuild als de afgelopen 40 dagen. De kraan staat open, maar ik ga mijn emoties aan en niet uit de weg. Want dit is een helende reis. Niet alleen door de natuur, maar ook door de emoties te doorvoelen.
Een hele goede vriend van mij is nu bij mij op bezoek, reist en werkt met mij mee. Wat is dit bijzonder. Niet normaal, zo dankbaar. Ik voel weer, hij trekt mij door mijn emoties heen, en is er constant voor mij.
We spiegelen elkaar, stellen de pijnlijke vragen, filosoferen en zijn er voor elkaar en dragen elkaars emoties.
Dus mijn reis is de afgelopen tijd niet alleen door de natuur, maar ook door de emoties. Het is een helende en spirituele reis. En deze gun ik iedereen.
Zo dit was even een persoonlijk verhaal van mij ook om je een beetje te laten zien wie de therapeut achter de schermen nou eigenlijk is. Op dit moment ben ik heerlijk aan het practisen wat ik preach, want in mijn online training vertel ik je ook over de helende kracht van de natuur en hoe je die kunt inzetten bij het verbeteren van je spijsvertering. En zoals je misschien wel weet, 80% van je gezondheid komt uit je darmen!
Wil je weten of die training iets voor jou is? Met mijn online ‘gezonde darmen’ quiz weet je meteen hoe het gesteld is met jouw darmen!
Je kunt mijn reis op de voet volgen via instagram!
The Comments
Open de Kracht van Binnen: Omarmen van Mind-Body Healing - Janneke de Boer
[…] als je mijn persoonlijke verhaal wilt lezen over mijn struggles van de afgelopen jaren, zie de blog hier.. Daarin heb ik net zo hard mijn geest moeten helen als mijn […]