And just like that …

Staat je hele leven op zijn kop. Je plannen rijden het water in en ineens voel je je ontheemder dan ooit.

Wat ga je doen en wat moet je doen?

En moet je wel wat doen?

Ik ben altijd al een gevoelsmens geweest, eigenlijk ben ik heel kwetsbaar, en dit liet ik niet altijd zien. Mijn innerlijke kompas heeft een goede stem, ik heb een sterke intuïtie die er eigenlijk nooit naast zit. Maar hoe kan je daarop vertrouwen? Op een stem in je lichaam? Het is nergens op gebaseerd, geen wetenschapper is er aan te pas gekomen, de ratio is ver te zoeken. Dus hoe kan je daarop varen?

Nou vanaf nu (hopelijk) ga ik alleen maar daarop af. Ik ben eventjes terug in NL, en waar mijn innerlijk kompas mij dadelijk naar toestuurt weet ik dus nog niet en dit vind ik op dit moment wel even lastig. Ik voel dat ik stil sta, maar vooruit durf ik ook nog niet te gaan.

Okay, vanwaar deze openbaring?

Ik was in Noorwegen, zoals je misschien wist en ik had echt de tijd van mijn leven. Ik weet niet wat het is of was, ik kan het je niet uitleggen, maar ik voelde mij daar zo mijzelf. Ik voelde rust van binnen, ik voelde me ontspannen, en ik was zo ongelofelijk blij en gelukkig. Heel raar om dat te voelen na een aantal jaren een beetje ongelukkig te zijn geweest (nou ja gewoon ont-blij). Er waren echt wel momenten dat ik blij was en kon lachen, maar altijd hing er op de achtergrond een soort zwaarmoedig, niets zeggend, donker gordijn.

En dat gordijn verdween als sneeuw voor de zon in Noorwegen (ook al lag daar in de zomer nog best veel sneeuw). Ik voelde mij thuis, ik voelde mij op mijn gemak en ik voelde mij gehoord. Ik was thuis.

En nu voel ik mij in mijn land waar ik geboren ben ontheemd (bijzonder hé).

Nu denk ik weer, Janneke je maakt er weer een lang verhaal van.  Maar het is het waard

Afijn; ik was dus super op mijn gemak in Noorwegen, was heerlijk overal naar toe aan het reizen, mensen ontmoeten, mijn gedachtes op een rijtje zetten, schrijven, werken, wandelen, genieten van de bergen en de natuur.

Maar ik bleef maar in het grote zuiden onder Trondheim van Noorwegen, terwijl iedereen zei je moet naar het Noorden, daar moet je geweest zijn. Dat is echt een must see. Nou okay, ik had het op de planning staan, ik ga naar de Noordkaap. Met kramp in mijn buik stond dit op de planning, dat wel. Het was nog een takke-eind rijden (5 dagen), en er zou ook niet veel te doen zijn. Maar ja, dan was ik wel op de Noordkaap geweest, en de Lofoten moest ik ook nog heen, Maar mijn buik was er ook niet zo blij mee.

Waarom dat mogen de Goden weten.  

De snelste route was via Zweden, maar dat zag ik echt niet zitten,

1. In het noorden van Zweden zijn er beren (en nope, die wil ik echt niet tegen komen, en bij het idee dat dat mogelijk was bekroop mij de angst al),

2. Zweden vond ik niet zo leuk, het is groot en uitgestrekt en je komt daar uren niks tegen. De meeste vakantiegangers en camperaars zijn in Noorwegen – dus om echt alleen in de middel of waar ook te rijden nope –

3. Er waren minder bergen in Zweden en ik hou echt van de bergen.

In angst op weg

Dus met een kleine angst en tegenzin was ik op weg naar de Lofoten en het hoge noorden. Op dag 1 was het 10 uur rijden. En het regende en regende, niet normaal. Ik was van Oslo naar Trondheim aan het rijden. Alles was klam en vochtig in de camper, en de camping die ik had gevonden was verandert in een grote modderpoel.

De volgende ochtend ging mijn reis verder in de stortregen. Rond een uur of 12 verloor ik de zweem van mijn ruitenwisser aan de bestuurderskant. Ik schrok mij rot en dacht echt WTF en waarom nu. Ik zag niks in de stortregen, moest helemaal naar de bijrijders kant hangen om zo over de bergweg te rijden. Gelukkig was er na 15 minuten of zo een groot tankstation. Waarna na 5 minuten een super lieve man mij kwam helpen, want als je een verwarde vrouw naar ruitenwisser ziet staren kan je wel bedenken dat ik er geen verstand van heb. Waarop hij heel lief zei, ik denk dat je mijn hulp nodig hebt lady. Nou €40 lichter.

Maar hé, ik kon weer door.

Nog geen uur later breekt mijn hele ruiterwisserarm af in de stort regen, dat waren wel goed gespendeerde €40, Geen plek om te stoppen of iets te doen. Op die manier nog 10 minuten door gereden, om eindelijk op de Navigatie te kunnen zien dat het eerstvolgende dorp pas over een uur is. Dus maar 20 minuten terug rijden naar een tankstation waar ik langs was gereden.

Ik kan je vertellen, ik vond het een spannende 20 minuten rijden zonder ruitenwisser en in de stortregen.

Ik heb daar vervolgens een hele middag gestaan, er was gedoe met de ANWB die niet wilde komen. De Noorse wegenwacht was €1000 om mij op te halen en naar een garage te brengen en dan moest de ruitenwisser nog gemaakt worden. Of ik moest zelf een uur terug rijden naar het eerste dorp in de bergen waar een garage was. Terwijl de man dit aan de telefoon zegt en ik naar de hemel kijk, denk ik, hoe dan? Ik zie niks. Nou ik ben bijna een buienradar goeroe geworden, en ben zo tussen de buien door naar de stad gereden.

Nooit gedacht dat je zo’n angst kon hebben over een ruiterwisser 

Echter, toen kreeg ik ineens ruiterwisser paniek (ja, ik had wel echt paniek), Want ik had vrienden aan de telefoon. Die aan mij vroegen hoe het met mij is en of ik wel veilig was. VEILIG??? Wat is er aan de hand, heb ik iets gemist. Ze hadden van andere vrienden gehoord over een storm in Noorwegen, waarbij er aardverschuivingen waren, overstromingen, rotsgevaar van bergen en meer van die ellende. Waarbij ik nog dacht, pfff wat doen ze overdreven en paniekerig.

Waarop er een stem in mijn buik opdook, nee is geen onzin, ga weg. Einde van de middag in het dorpje, werd het weer wel steeds onstuimiger, de rivier werd wilder en kreeg ik toch wel een unheimisch gevoel. Het was ook druk met Noren op de camping, en de campers stonden deur aan deur. Er hing een soort rommelig onstuimig gevoel over de camping. De regen werd harder en heftiger en het werd zelfs donker. En als je twee en een halve maand in het Noorden bent geweest waarbij het in de nacht niet donker wordt Is het echt heeeeeeeeeel erg raar als het ineens donker wordt.

In tussen had ik al door gekregen dat er echt in het midden van het land, een mega storm bezig was, dat Oslo zelfs was ondergelopen (waar ik de dag ervoor was). Die middag was ik over een prachtige dam gereden, en die was nu weggeslagen. Hoe dan? Het was niet te bevatten.

Het onweer sloeg mij om de oren

Hele avond heb ik het nieuws in de gaten gehouden, en zitten te wikken en wegen wat ik moest doen. Totdat de hemel open brak en Thor zijn hamer over de aarde heen sloeg. Niet normaal. Ik zat tussen de bergen in een dal, waar de regen als een soort douche naar beneden stort en het onweer en gerommel achter elkaar om mij heen sloeg. Ik kan je 1 ding vertellen, ik ben echt een grote angsthaas en echt geen Heldin en als ik iets angstig vind is het wel onweer. Ik had geen oog dicht gedaan, en lag de hele avond in een soort angst van wat ik moest gaan doen en stel dat, dat ik moet weg rijden. Hoe??? Hoe??? Het is donker en ik heb geen ruitenwisser. Nooit gedacht dat mijn leven zo om een ruitenwisser zou draaien (ik heb nu een reserve ruitenwisser in de auto).

07:00 uur s’ochtends stond ik bij de garage (dat is wel fijn van de Noren, ze beginnen mega vroeg echter zijn ze ook weer mega vroeg dicht). Ze hadden een nieuwe arm en wisser, pompten nog even mijn banden op en deden een olie check. En €500 lichter, kon ik op pad. Ik had geen idee wat te doen. Verder naar het noorden of terug naar NL.

Waarop weer een stem kwam; rijden en snel. Met wat overleg met mensen op straat en uithoren wat het nieuws zegt kwam ik op het besluit: weg uit Noorwegen. De storm is nu hier en komt naar het Noorden toe en hoe ver je ook Noord rijdt het Noorden houd een keer op. En daarbij waren er ook nog bosbranden in het Noorden.

Op weg naar een land waar ik niet naar toe wil

Dus toen zat ik ineens in een storm onderweg naar NL zonder ook maar bewust afscheid te hebben kunnen nemen van mijn mooie Noorwegen. Al snel kwam ik in het hoge noorden van Zweden terecht.. Waar ik inderdaad uren alleen reed, in de bergen, in de storm, met nog steeds een ruitenwisser die het niet goed deed. De garage had hem niet goed afgesteld waardoor hij te ver van het raam gleed en achter het raam bleef hangen. Dus ik zette hem aan en dan direct uit, zodat hij meteen stopte en op de ruit bleef. Als ik hem in een hoger snellere versnelling zette ging hij weer stuiteren.

Ik was als de dood dat ik dat ding weer zou verliezen en dan wel hier, in niemandsland tussen de beren. Afijn, ik heb uren gereden in de regen, windstoten en het onweer. Met altijd de rationele vraag had ik niet moeten blijven waar ik was, is dit wijsheid? Waarop mijn lieve vrienden zeiden ja, dit is wijsheid. 2 Vrienden hielden constant het weer, de wind, de overstromingen in de gaten. Zodat ik erom heen kon rijden, of een andere weg kon nemen.

5 dagen storm krijg je niet zo makkelijk uit je lijf

Ik heb er 5 dagen over gedaan, en toen ik in NL aankwam en in de armen viel van mijn vrienden kwam de angst en vermoeidheid eruit. Ik had geen oog dicht gedaan en stond te trillen van vermoeidheid en emoties. Heb alles eruit gehuild en heb dagen geslapen.

Als je dit ziet en meemaakt dan geloof je het niet en heb je ook het idee dat je in een film zit en dat jou niks kan overkomen. En toch gebeurt dit.

Ineens kan je leven op zijn kop staan en moet je er iets mee doen. Ik ben zo blij dat ik naar mijn gevoel heb geluisterd en dat mijn innerlijke kompas zo vaak mij de goede richting op heeft gestuurd.

En zo is het natuurlijk ook met jou als jij ineens niet meer jezelf bent, als je ineens wordt getroffen door ongemakken in jouw gezondheid. Als je ineens jouw wensen niet meer kan uitvoeren. En dat just like that je leven op zijn kop staat.

Het is echter de vraag wat je er mee doet? Ga je er tegen vechten of ga je er iets mee doen? Kun je dan accepteren waar je nu staat en open staan voor hoe het anders kan?

Wat de reden is dat ik nu in NL ben weet ik ook niet. Maar ik weet dat er voor alles altijd een tijd en een reden is dus ik accepteer ook helemaal dat ik hier nu ben. En ik ga het wel zien wat er zich voor mij ontvouwt.

Wat is het wat jij moet accepteren en waarvan je iets moet leren?

Laat je inspireren.

Wat ik wel weet, is dat dit verhaal/ervaring weer inspirerend is om door te gaan met wat ik doe. Wat ik doe met mijn werk, waarin ik mensen mag helpen en mag inspireren. Waarin ik begrijp dat hun leven als een donderslag uit de hemel ineens kan omslaan door lichamelijke problemen. Dat ze nog niet de weg zien waar ze op moeten gaan om het goede doel voor ogen te zien. Daarbij help ik ze graag, omdat ik erin geloof dat alles een reden heeft en dat, hoe vervelend het ook is, het je altijd iets brengt en je kan laten leren en inspireren.

Laat je daarom niet van de kaart brengen, pak het met beide handen aan en groei ervan. Heel en fix je gezondheid zelf. Want just like that kan daarin ook je leven ineens weer veranderen.

Liefs,

Janneke